„Поети“ од збирката „Морници“ (1991) Јован Котески

Јован Котески

ПОЕТИ

Слушав музика и помислив
- ако се тргне пеш од Идризово до дома
и не е толку блиску.
Телото е создадено за да се брани,
никогаш не му давав значење
на дождот што врне врз моето тело.

Во Домот запознав флејтист кој мислеше
поважно на земјава од флејта нема.
Дури и да е така -
не сакам да речам дека не се разнишани
балерините, дури и излокани!
Прстите почнаа да пасат по инструментот
зашто без нив и гласовите беа архаични.
Мислев дека во театарот се прикажува
мојата идеална претстава -
"Време е да се биде дома!"

Ми беше страв
да не ми го украдат кварцот од коските
и како може да не е восхит ниту еден стих
штом ќе се заталкаш сред гробиштата
во долно Нерези?

Го отсопнав ритамот
и во трчаница го забележав
бериќетот небески,
не беше којзнае колку сјаен!

Еден црвен облак, лилаво - модар
стопен во опаш од опал
и оганот е оган, рече, и тогаш и сега
и една тенка бразда чија вода секнува
пред дури и да потече.
Ни грст пепел.
Се рашириле за да ја фрлат
од темната мусандра, бездушницата:
Хименез, Сеферис, Сен Џон Перс, Пастернак,
Монтале, Неруда, па дури и оној несреќен Сајферт,
сите се наттрчуваа на стари години кон целта
носејќи го високо кренат водоскокот
кон небесната погребна музика.

Пред излезот од Капијата реков:
- Што стори сестро поезијо
со своето студенило од змија
што им ги замати умовите
на толку безмерно совесни луѓе? -

Не е лесно да се биде толкувач
на записите од мртвиот Дом,
тие тоа беа.
Всушност сите тие го оставија
како бедна кула своето тело
и од својот обем не излегоа надвор.
- А, да. Душа е додека секундата
лази по белиот стадион на часовникот,
колку што се знае.
Другото е отфрлена облека.