Алекс Букарски за Јован Котески (2008)

За блогот: поезијата на Јован Котески
Алекс Букарски
линк

Интимистот - тоа е шифрата под кое е водено неговото полициско досие скоро 40 години не е политичка жртва како Ченто кој иако правоверен комунист, парадоксално денес најмногу го слават националистите, не е македонски Фауст (М. Србиновски) “двоен и со биографија полна контрадикторности“ како Венко Марковски, не е ниту брилијантниот актер со темпераментен и буен карактер Ристо Шишков со кој во извесна мера имаше слична судбина.
Хрватите го имаат Јанко Полиќ Камов наречен Витезот на црната пцовка а Србите го имаат Бранко Миљковиќ поетот што го уби пресилната реч и ременот (кој му го накалемија???) на тенката гранка на едно дрво 1961ва во загрепскиот парк, затоа ние Македонците допрва треба дополнително да го разоткриваме и студираме Јован Котески - поет интимист.
Камов и Миљковиќ согоруваат млади, порочни и славни, со луксуз да се помалку мрачни помалку песимистични, додека Јован Котески е тотална спротивност на сето тоа: кроток, скромен, љубезен и семеен како општи каректеристики на неговата личност; енергичен и страствен но и прекалено мудар како поет; полемичен, искрен и критичен при разговори со пријателите - последните две “алтер-ега“ биле повод со децении да се пополнуваат тефтерите од страна на полициски информатори прикриени како негови доверливи пријатели, многумина од нив, до ден-денес истакнати писатели и поети кои воочливо висат на полицита на националната книжевност.
Доживува некаква пристојна старост (ако воопшто постои таква?), но се соочува со поголема и подолга голгота испреплетена со разно-разни психо-тортури.
Судбина исполнета со многу јад, црнила и години на изолација и параноја.
Денес 17 години после осамостојувањето, фразеолошки што би рекле, Јован Котески често се случува површно да го “чествуваат“ и разни маргинални -исти од многуте идеолошки отпади, но освен тоа, со исклучоци од страна на некои интелектуалци, тој не е (о)ценет онака како што треба.
Ако некој мене ме праша, да биде институционализиран повеќе од потребното ќе наликува на сите омразени национални поети кои ги учевме во основно и средно.
Со исклучок можеби на Ацо Шопов и некои други.
Но, правдата, куца и бавна, мора да биде задоволена.
Пишувањето меѓу останатото е и во извесна мера истерување на некаква правда, (Д. Угрешиќ) зошто тогаш да не биде исполнета и правдата за еден праведен и неправедно обвинет поет.
На 19 години кога почнав да пишувам немав високо мислење за поезијата.
Подоцна ги открив Витман, Лотреамон и Буковски.
Оттогаш поезија читам се повеќе. Деновиве читам поезија и есеи од Јозеф Бродски.
Според него, најголем проблем за советската власт не било анти-советското ниту про-советското, туку асоветското.
Индивидуалниот поетски израз, надвор од нормите на официјалната школа, е доволна причина да доживеете прогон или егзил во некое тоталитарно општество.
Од таа поезија со која сум запознаен Јован опејува љубовна тематика, автобиографска со посебен осврт на тешките денови, има народна но не во класична смисла, родољубива, туку со мотиви од природните пејзажи&панорами, или “медитеранска ала Лорка“ (Б.Конески), има високоестетска поезија со стилистиката на старогрчка митологија.
Не сум сноб веднаш сега да би се нафрлил на југословенскиот социјализам, но факт е дека Јован Котески е жртва на полициски режим + кафкијанство + малограѓански менталитет - последното најверојатно поприсутно денес од кога и да е било.

Прочитајте го блогот со поезијата, биографските податоци, интервјуа и статии за Јован Котески, блог уредуван од неговата ќерка, професорката по книжевност Јасна Котеска.
Тоа е задолжителната литература што наставничката по литература никогаш не ви ја раскажала.
Но, во догледно време, таа грешка, како умее и знае таа ќе мора да ја поправи.
Затоа вие бидете спремни.